Gastblog - Schattige snoetjes
Lieve lezers en lezeressen, vandaag is het tijd voor een gastblog! Dit zal de eerste zijn in een reeks gastartikelen elke donderdag voor de komende weken. Ik probeer iets nieuws op The DIY Life, en als je het leuk vindt, of je hebt tips, laat het me dan weten via thediylife@outlook.com! De eerste gastblog van deze serie is van Caroline, ze is 29 jaar en erg creatief, grimerend, houdt van katten en van haar familie. Daarnaast heeft ze het EDS-syndroom, een genetische ziekte, die haar veel pijn bezorgt. Maar dat weerhoudt haar er niet van om te doen wat ze leuk vindt: kindergrime, ook wel bekend als kinderschmink. In dit artikel lees je over kindergrime en bellypaint! Wil je meer over Caroline en haar hobby te weten komen? Ga dan naar haar blog, Facebook , Twitter of Instagram.
Laat me starten bij het begin. Hoe ben ik in de wereld van het grimeren begonnen? Op een bepaald moment vroeg men mij om mee te helpen met grime op Linkerwoofer (een plaatselijk festival). Tijdens het festival is er een kindernamiddag waar niet alleen spelletjes zijn, maar ook kindergrime. Niet bang voor een uitdaging nam ik de beslissing te helpen, maar ik vroeg wel voor een oefensessie, wat daarna voor vele anderen ook een pluspunt bleek te zijn. Het grimeren lag me direct en ik had een nieuwe hobby gevonden! Ik begon meer en meer te oefenen, en daarna ben ik eigen schmink in gaan kopen, en ondertussen heb ik een hele koffer vol materiaal.
Dé ultieme ontspanning en een nieuwe passie, maar er was een keerzijde aan de medaille. Ik zit nu in rolstoel voor lange afstanden, wat het moeilijker maakt om me te verplaatsen. En toch denk ik niet aan opgeven! Wat maakt dit grimeren nu zo speciaal voor mij? Wel, dan moet ik eerst even onderscheid maken tussen de kindersnoetjes, de speciale effecten en de bellypaint.
In het begin beperkte ik me tot het kopiëren van gezichtjes uit boeken. Euhm, als ik zeg kopiëren, lees dan maar proberen kopiëren. Wat maakt dit nu zo moeilijk? In eerste instantie is je werkvlak veel kleiner. Kinderen hebben geen grote gezichtjes, dus wanneer ze bijvoorbeeld een vlinder of een bloem vragen, heb je veel minder plaats om toch evenveel details te plaatsen. In mijn ogen is dit een uitdaging, voor anderen is dit een afknapper. Daarnaast zitten kindjes geen seconde stil. Wanneer ik een kindje moet schminken dat absoluut niet kan stilzitten, dan maak ik er een spelletje van.
Het leuke is dat je met de kinderen hele gesprekken kan voeren. Sommige kinds zijn heel stil en durven bijna niet bewegen, anderen ratelen maar door. Elfjes, prinsesjes, vlindertjes, poesjes, monsters, leeuwen, tijgers, noem maar op. Je kan het zo gek niet bedenken of ze hebben het wel al gevraagd. Het moeilijkste is nog dat ik moet bijblijven met de huidige series en trends van de kinderen tegenwoordig. Mijn internet is dus onmisbaar wanneer ze een personage vragen uit een programma dat ik nog nooit gezien heb!
Gelukkig heb ik door mijn ziekte extra tijd om op de zetel door te brengen, dus tijd genoeg om af en toe eens tv te kijken en kinderprogramma’s op te zetten. Een geluk bij een ongeluk, dat ik stiekem nog wel leuk vind. Waarom is het werken met kindjes nu zo fijn voor mij? Kinderen zijn zo onbevooroordeeld en spontaan, dat je niet anders kan dan meelachen en alles even vergeten! Natuurlijk voel ik de pijn achteraf eens zo hard, maar eerlijk, als je een klein kind in een spiegel ziet kijken en de lach op hun gezichtje ziet verschijnen, vergeet je de pijn onmiddelijk. Er is toch niets leuker en mooier dan een kind gelukkig maken!! Klein of groot, ze zijn allemaal even speciaal.
De tweede grime soort, en stiekem mijn favoriete soort, is bellypaint. Het is het meest ontspannende en het meest kostbare voor de vrouw waarbij de tekening gezet wordt. Soms vertelt de aanstaande moeder een verhaal, soms is het gewoon iets wat ze mooi vinden. Het is zelfs al gebeurd dat het gebruikt werd voor het geboortekaartje. Daarnaast voel je hoe het kindje in de buik in het begin heel vaak nog actief is, maar eens je goed bezig bent wordt ook het kindje rustig. Heel opvallend is dat tegen het einde aan je de kindjes terug meer voelt bewegen, net alsof ze merken dat mama enthousiast is en het eindresultaat wil zien. Voor deze tekeningen maak ik op voorhand een stensel, anders kan je wel eens pech hebben dat er een handje of een voetje beweegt als je bezig bent, en dus je hele tekening van misvormt.
Ook heel leuk is dat je de andere kinderen kan betrekken. Zo wou de moeder op de foto hierboven het geslacht van het kindje nog niet prijsgeven, dus kon ik een hartje met een vraagteken op de wang van de grote broer plaatsen. Bij een andere moeder was het allermooiste dat ze in eerste instantie haar buik nergens wou laten zien. Maar achteraf heeft ze de foto met de tekening en dus de blote buik toch op Facebook geplaatst.
De magie van even te verdwijnen in een andere wereld doet de pijn vergeten en is op zich heel speciaal. Je bent zo gefocust op het eindresultaat dat alles wat er rond je gebeurd eventjes verdwijnt. Beide voorbeelden die ik hier opnoem, waren voor een halloweenwandeling waarvan de opbrengst naar het goede doel ging. En zeg nu eerlijk, wat is er een leuker gevoel dan weten dat je door je passie bijgedragen hebt aan extra inkomsten voor het goede doel.
De verhalen, guitige opmerkingen, vele vragen, schattige snoetjes en nog zoveel meer zijn zo een mooie afleiding van de pijn en de vermoeidheid dat de ziekte op die moment heel even naar de achtergrond verdwijnt. En net dat is wat mijn passie nog groter maakt en de kans dat ik ermee stop alleen maar kleiner maakt. Rolstoel of niet, voor de kinderen maakt dit geen verschil, zij zien de schmink en alleen de schmink. Tuurlijk stellen ze vragen, vaak veel directer en eerlijker dan de meeste ouders (sommige ouders excuseren zich zelfs) maar nog nooit heb ik een kind dit kwalijk genomen. Integendeel ik antwoord met veel plezier tot ze het begrijpen. Sommige stellen 1 vraag anderen 20, maar hun nieuwsgierigheid wint het elke keer weer opnieuw.
Conclusie: Ja het is moeilijk en hard, ja het is pijnlijk en zwaar, maar nee ik zou het nooit opgeven. Een passie is een passie en daar loop ik niet zomaar van weg!”
